Het heeft even geduurd, maar dan heb je ook wat: Het CNME, Centrum voor Natuur- en Milieueducatie, heeft een stuk land geschikt gemaakt voor buitenspelende kinderen. Zo fiets ik dagelijks langs een lap grond met een vlechtwerk van wilgen, stenen, water, hout, takken, klimbomen, gras. Wat nog op mijn netvlies staat: een kind, 10 jaar, schat ik, bezig met een stronk. Een flink brok hout, ze zou het niet kunnen dragen. Maar ze had ontdekt dat ze het, door een uitstekende stok als handvat te gebruiken, al wentelend kon voortbewegen. Zo deed ze dat, langzaam, maar tegelijk keek ze ook goed. Naar beestjes, leek het wel, tussen de schors, naar kleur en vorm. Helemaal ging ze er in op. Dit is natuur, dit is ontwikkeling van cultuur, van omgaan met de dingen, die dan geen dingen meer zijn maar gegevenheden, gaven van buiten. Soms zijn de dingen zoals ze zijn, – en daar dan iets mee te doen, dat is een hele ontdekkingstocht!
Geef ons meer van zulke plaatsen, denk je, als je dat ziet. De gewone werkelijkheid biedt zoveel, daar kan geen digitale schaduwwereld tegenop.
