8 april – 17 juni: 5 mei
Vandaag
geen blog, had ik zo bedacht. Weekend vrij. Maar toch, ook nu ging het leven
door. En het lezen. Over de heiligen van hier, Columba op Iona en Cuthbert op
Lindisfarne. Die aankwamen op die mooie eilanden, in het voorjaar, als de
bluebell bloeit. Volgens mij kwam de bluebell later dan de mensen, en is het
een cultuurvolger. Veel van wat ik lees is niet van romantiek gespeend. Wat geeft
het, mooi zal het zeker geweest zijn, met wilde primula’s in soorten, vlakten
vol orchis, en vergeet ook de madeliefjes niet. En dan de vogels: de heggemus,
dunnock, die hier op het terras van de Open Gate rondwandelt, zo vol
zelfvertrouwen dat ik bang ben er nog eens op te gaan staan. (Zo’n oude
voor-engelse vogelnaam geeft aan dat de vogel al heel lang met de mensen
optrekt.) En de putters en de kneutjes, zingend, kwetterend.
Maar het mooiste vandaag toch wel de velduilen. Ik had er al vaker een gezien,
maar nu kwamen ze samen, het vrouwtje van haar nest, de man van boven, om
elkaar heen dansend door de lucht. Lange, doorzichtige vleugels, die grote
ronde kop eronder hangend alsof het gewoon zo hoort. En dat doet het ook.
Daarna hij weer weg, op voedseltocht, over de zee. Langs de vloedlijn vloog hij,
langzaam en zeker. Was hij de laatste met wie de kokmeeuw van maandag nog
contact had? De resten kwam ik tegen, op het strand. Dag meeuw.
 |
 |
 |
 |
bluebells, including pink ones; dunnock, short-eared owl, remains of black-headed gull.
Vandaag
Psalm 103. Lied van kwetsbaarheid en van vrijheid tegelijk, van afhankelijkheid
en trouw. En dan vooral die unfathomable Love, zoals Cotter het noemt,
onpeilbare Liefde. Naar wie alles toegetrokken wordt.
10 weken studieverlof: de betekenis van keltisch-christelijke spiritualiteit
voor de christelijke gemeente nu en morgen. Een regelmatig verslag. Aan het
slot steeds aandacht voor de Psalm die ik vandaag las, in de versies van Huub
Oosterhuis, 150 psalmen vrij, en soms ook Jim Cotter, Out of the Silence
into the Silence, of de voorlopers
daarvan, By stony Paths, A version of Psalms 51-100 en Towards the City, A version of Psalms 101-150.
Even verwijlen in die ruimte, met de velduil die over zee naar het voedsel trekt. Maar ook daar kan de een alleen leven als de ander het leven geeft, en dat klinkt romantischer dan ik het bedoel. Mooi Roel, die uilen zo dichtbij!