Is daar iemand, voorbij de drempels?
Ergens een trommelvlies dat meetrilt
of ergens een hemelse frequentie
in die eindeloze zoemtoon?
Zelf hoor ik bij de groep van fluisterende mens-achtigen,
ergens laag op de schaal van high-fidelity,
verder komen wij aardse wezens niet
in dit ondermaanse leven.
Woorden maken we maar al te graag,
maar ondertussen vervormen we hun harmonie,
en blijven we maar hameren op het aambeeld van het trommelvlies.
Zelf heb ik maar een zwakke bas;
versterk de golven van mijn gebed,
het buitenaards geblaf
van de hond van His Master’s Voice,
zoals die daar zat in den beginne en nu en nog steeds,
op zijn voortdurend gespannen hurken
luisterend in de hoorn van de grammofoon.
Schenk ons één golf van ultralicht,
die terugkomt, ten antwoord,
dwars door de electronische mist
en verlos ons van alle kwaad.
Antwoord mijn gemompel van lage resolutie.
Maak dat onze gebeden
niet alleen maar de echo’s zijn
van trillende geluidsgolven,
heen en weer, naar en van mijn middenrif,
voor eeuwig en altijd.
Liam ó Muirthile, vertaling uit Iers Gaelic in het Engels Greg Delanty, in het Nederlands Roel Bosch.
An Leabhar Mòr, p. 184.
herplaatst van oude weblog, aug 2009
