We hadden ongeveer tweederde deel van het stuk van Rutter
gezongen. ‘For the Beauty of
the Earth’, ooit geschreven voor de 70ste verjaardag van de ‘Council
for the Protection of Rural England’. Van het Engelse platteland naar de
hal van de Hermitage in Amsterdam is al een stap, en dit lied dan samen te
zingen met 25 vocale theologen en 25 Amsterdamse daklozen een nog veel grotere.
Maar we zitten in de flow: ‘so many miracles along our way, all the
gifts we share and all our blessings…’

Op dat moment komt een van de organisatoren van dit Grote
Theologenfeest naar voren en spreekt de dirigent aan. Kijk,
programmaboekjes voor alle koorleden! Wil je ze aanpakken? Maar raar, nee, dat
doet ze niet, dus dan maar op de grond gelegd. En wij zingen door: everything has a season till it is gathered to the Father’s fold…

Alsof zingen een kwartje erin gooien is en dan: gaan maar.
De dirigent als God in het oude model: Hij (tuurlijk een man) heeft het uurwerk
gemaakt en verder tikt het vanzelf in de maat verder. Alsof muziek niet een voortdurende stroom
van energie is, en met zoveel mensen de dirigent degene die die stuurt en
leidt. Ik weet het, echte theologen houden zich met Gesproken Woorden bezig,
liever nog Geschreven Woorden. Gezongen worden woorden immers wat vloeibaar, en
dat is lastiger hanteren. En als er dan nog meerstemmigheid bijkomt, en
meermensigheid, persoonlijke betrokkenheid en emoties, plezier en overtuiging,
waar moet het dan heen?

Voor ons, het Vocaal Theologen Ensemble, was het een mooie
middag. Samenwerken en zingen met ‘De Straatklinkers’ is niet iedereen gegund.
Nog een kleine taak wachtte, zingen boven in de zaal waar een kleine 200
theologen aan ronde tafels zaten te eten. Wat we zongen moesten we zelf weten,
als het maar van Oosterhuis was en maximaal 6 minuten duurde. Tja, zes minuten
voor zo’n groot oeuvre, dat is wel heel mager, vergeleken met de speech van
Ruub Lubbers waar geen eind aan kwam. Maar goed, Leoni Jansen kreeg ook maar
één nummer. Dus daar gingen we, met Antoine Oomen aan de vleugel, ‘dan zal ik
leven’. ‘Wij zijn in bekenden veranderd‘, zongen we. Mooi, dat dat soms even
gebeurt. Zingenderwijze soms gemakkelijker dan theologiserenderwijze?