Hij staat er wat onhandig bij, een hut op hoge poten. De
vele toeristen die met eb op afstand in de auto langs rijden weten niet eens
wat ze zien. Maar als je lopend bij laag tij naar het eiland toe gaat krijg je
al een vermoeden. Het lijkt allemaal wel droog en begaanbaar, dat wad hier, maar
het valt soms vies tegen. Toch een diepere geul, toch sponziger bodem, zuigende
grond. Bedenk dan maar eens dat er mist op komt zetten, en de vloed sneller is
dan gedacht, de wind tegen, de weg overspoeld – van levensbelang, hier, die hut op het wad.
Ik maakte deze foto op de wadweg naar Holy Island,
Noord-Engeland, in de Noordzee. Hiervandaan gingen mensen als Willibrord op weg
naar het continent. Een stapsteen, dat eiland, op de weg van het evangelie.
Eeuwen lang kwamen en gingen hier de monniken, schreven ze evangelie- en
psalmboeken, boeteboeken en heiligenlevens, allemaal om de boodschap van
Christus te laten landen in de levens van mensen. Vikingen kwamen, Henry VIII kwam,
maar de plaats bleef wat uitstralen van de vloed van Gods oceaan van liefde.
Daarom zit er nu dan ook weer een christelijke gemeenschap waar mensen
inspiratie opdoen voor het leven van alledag.
Wat onhandig staat-ie er, die hut. Dertig jaar geleden neergezet,
ik denk dat hij zijn langste tijd gehad heeft. Naar boven klimmend kwam ik
generaties zeepokken tegen, schelpen groeiden er tegenaan. Er zit geen dak op.
Toch, eens in de zoveel tijd redt hij een leven. Ik moet denken aan de kerk. Er
bestaat een kerk van steen en leien, glas en centrale verwarming. Ook op het
eiland. Goed dat die er is. Maar voor veel mensen is dat gebouw toch vooral een
toeristische attractie.’ Het moet er wel zijn, hoor, maar ik heb het niet zo
nodig’, zeggen ze dan.
Is die hut als de kerk die mensen, soms, opeens, nodig
hebben, als de vloed stijgt, onverwacht, op hun tocht door het leven? Kan ik er
nog bovenuit stijgen, de modderstroom die op me af komt? Kan ik ergens woorden
horen die me verder helpen? Dan gaat het niet per se om oersolide werken,
verantwoorde filosofie, diepe theologie. Alleen: gewoon vier palen boven de
vloed. Een plaats voor mensen samen. Dan is zo’n hut even de kerk. Goed, om te
zorgen dat zulke hutten te vinden zijn in de levens van mensen!
We weven door deze
dag heen
de stilte van het weten,
de zuiverheid van het zien
de genade van het goede woord.
We weven door deze
dag heen
de eenvoud van het luisteren
de diepte van het begrijpen
de vreugde van het dienen.
We weven door deze
dag heen
de vrede van het zijn
de gave van de liefde
de kracht van de ontmoeting.
Ray Simpson,
tekst uit het gebedenboek van Holy Island
