Ze moet het toch zeggen, ze is heel blij en tegelijk ook
jaloers. Haar vriendin overleed tien jaar geleden, een leven lang hebben ze
alles gedeeld, maar naar buiten toe moest maar niemand iets doorhebben. En nu
ze deze twee jonge vrouwen ziet, zo gelukkig, in een volle kerk, blijdschap en
dankbaarheid in woord, gebaar, muziek, licht – nu gaat er een steek door haar
hart. En blijdschap, dat ook. Zeker, dat ook. Niet denken dat ze hen dit geluk
niet gunt!

Nog zoveel meer verhalen. De jongen, nog geen dertig,
getekend door een begin van leven in een dorp waar niets mocht, het een schande
was, zó te zijn. Het oudere stel, in het begin van hun relatie was één van hen
nog een nacht in de cel gezet wegens ‘sodomie’. Een betrokken gemeentelid, tien
jaar geleden had hij zijn nek uitgestoken voor openstelling van het
homohuwelijk, wat een nare woorden zijn er toen gezegd, die eerste gesprekken.

Blijdschap, trots, dat het nu kon. En dan ook zo. En alsof
het de gewoonste zaak van de wereld was, geen statement, geen demonstratie,
maar een kerkelijke viering die helemaal paste bij deze twee mensen. We hebben
er dan ook jaren op geoefend, zei ik als mensen daar verbaasd over waren. Elke
Taizé- en Ionaviering met een kerkzaal die in gloed stond. Elke gewone
kerkdienst met de vanzelfsprekendheid dat ieder komt zoals hij of zij is. Betrokkenheid
en ontspannenheid samen, muziek met kwaliteit, in veel stijlen. En open voor de
bevrijdende woorden van God die mensen graag ziet groeien naar het licht,
bloeien in liefde. Wat zijn we trots op onze gemeente, zeggen velen met glans en verve, betrokken tot en met.

Ik spreek met mensen die niets met kerk en geloof denken te
hebben. De viering heeft hen ontroerd. Opeens hebben ze het idee dat er in de
kerk nog meer mogelijk is dan daarbuiten. Ze merken tot hun verbazing dat zo’n
gemeenschap, mensen van alle leeftijden, blij zijn met wie blij is. Meestal
hoor ik zoiets bij uitvaarten: verdrietig zijn met wie verdriet heeft. Maar dit
is minstens zo mooi. Het geeft te denken. Het maakt groei mogelijk. Maar maakt
ook wat weemoedig. Hoeveel plaatsen zijn er, binnen en buiten kerken, waar
kinderen zich niet langer welkom voelen, wanneer ze anders zijn? Dat ze dan een
weg kunnen vinden die hen verder brengt!

In de dienst was dit een deel van het gebed:

U danken we – voor geluk, liefde, levenskunst, geloof.
U danken we – voor mensen die elkaar vast houden, over grenzen heen.
U danken we – voor het doorbreken van vooroordelen, voor veelkleurige
kansen,
voor mensen die voor mensen inspringen.
U danken we – voor generaties die voor ons gingen, en die een weg voor
ons klaar maakten.
Zo danken we U, voor het geluk, de liefde, nu, van deze twee.

In onze dank bidden we.
Zegen hen, in hun samenzijn, in hun liefde –
bij weerstand van buiten, van binnen,
bij het onvanzelfsprekende, en bij het gewone – dat het de glans houdt
van de eerste dag.

In onze dank bidden we voor hen die om hen heen staan,
die delen in de vreugde –
en we bidden voor hen die op deze dag ook andere ervaringen en
herinneringen voelen bovenkomen.
Zo gaan we onze wegen, God, mensen, getekend door de tijd –
dat het teken van uw liefde ons steeds weer bemoedigt,
dat we het brood en de beker van uw liefde blijven delen,
dat het water van uw nieuwe schepping blijft stromen.

Op deze dag bidden we voor die velen die door
afkomst, geslacht, geaardheid, geloof, hun heel eigen manier van zijn,
gewantrouwd worden,
bidden we voor hen die zich moeten verstoppen voor zichzelf en voor
anderen,
die niet de vrijheid hebben om uit te komen voor wie ze zijn, wat ze
voelen.
Ken hen in al hun pijn, en open een venster naar vrijheid.
En we bidden voor wie meehelpen zoeken naar vensters,
die stem geven aan wie sprakeloos is gemaakt.
Laat zo ook uw kerk een huis zijn waar het veilig is,
waar inspiratie en warmte gedeeld kunnen worden.