Op sommige punten lopen de lijnen in de Verenigde Staten
anders dan in Europa, als het gaat om kerk en geloof. Dat viel me weer extra op
toen ik een blog* zag over kerkverlating in de VS. De schrijver schetste hoe in
de laatste jaren veel mensen juist die kerken verlaten die werken met ‘show’: kerkdiensten
als gelikte optredens, beamerpresentaties, stand-up-comedy-achtige dominees,
glitter en kleuren. De vele reacties op dit blog spitsten zich toe: juist veel
vijftigers en zestigers houden het wel voor gezien. Terwijl hun kinderen en
kleinkinderen zich vreselijk inspannen om van alles met hun kerk te doen,
hebben zij het wel gehad:
‘Zes jaar terug deed ik de deur achter me dicht. Zo’n
organisatie, zo’n club om je eigen gelijk te laten zien. Het maakt ons moe. We
willen niet langer beziggehouden worden, dat kunnen we zelf wel regelen. Alles
wat we nodig hebben is een stille plaats om te bidden, een luisterend oor, een
manier om elkaar te helpen. Maar dat is allemaal verdwenen in de lawaaimuziek,
de powerpointpresentaties, de oproepen om naar voren te komen en je zonde en
ziekte neer te leggen, hoe meer hoe liever… Dus blijven we thuis, slapen we
uit, rommelen wat rond, en slaan de kerk over.’
Of – komt dit plaatje toch ook wel overeen, met wat wij in
Nederland meemaken? Is een, zij het beperkter aantal, jongeren soms ook bij ons
niet loyaler dan een oudere generatie, alleen dan ten dele aan andere kerken en
groepen? En moeten we tegelijk ons afvragen of de beschrijving van de velen die
de schuld bij de kerk leggen wel klopt? We kennen de klachten, steeds met een
ander detail: de mis in het Latijn afgeschaft, geen oude psalmberijming meer,
te veel of te weinig muziek, te veel of te weinig maatschappij in de kerk – maar
de vraag hoe je een gemeenschap vormt, en hoe je samen ook kunt kiezen voor het
vinden van stille ruimte om te bidden wordt amper gesteld.
Het verhaal gaat door. Ik hoor de echo’s van het verhaal bij
Nederlandse mensen die de evangelische groepen waar ze jaren actief in waren
achter zich lieten, te beperkt en beperkend, te veel gericht op leiders die het
allemaal zeker wisten. En bij mensen die de progressief-liberale groepen te
leeg van inhoud zijn gaan vinden. Hoe verder? Voor mensen die niet langer
zoeken naar eigen gelijk is er een weg te gaan. Wie weet staat er hier of daar
een deur voor hen open. En kunnen ze hun bijdrage bieden.
* Church, here’s why people are leaving you, vergeet niet door te scrollen naar de reacties! met dank aan Johan Timmer voor de tip op Facebook.
