Binnen houden wat binnen moet blijven, in en uit laten gaan
wie op vrije voeten loopt, hoe doe je dat? Daarvoor zijn hekken bedacht. Het
lijkt zo simpel, je bedenkt een hek en je bent klaar, maar in de praktijk is
het veel ingewikkelder. En leuker. Wat een prachtige hekken kom ik hier tegen.

Overal lopen hier schapen. Maar niet alle schapen lopen
overal. Rammen, ooien, lammeren, de ramlammeren van vorig jaar moeten niet door
elkaar komen. Dan zijn er ook nog de koeien, van twee boeren, en de twee pony’s.
Dus kruisen lange afrasteringen en muren het hele eiland.

Het simpelste hek is ook het saaiste: verzinkt, met een
handgreep om hem open en dicht te doen, breed, zodat ook de tractor er door
kan. Maar al snel is zo’n hek niet saai meer. Er kroop een keer een lam
onderdoor: extra onderbalk. Er wurmde zich een ander lam langs: hek er naast.
Voor alles een eigen stukje touw, op het strand gevonden, elke dag een andere
kleur.

Het tweede soort hek is de eenpersoonsvariant. Om ons huisje
staan er vier. De mooiste geeft duidelijk weer wat de bedoeling is: Shut the
gate. In een lang en tumultueus bestaan is het bezet geraakt met korstmos, mos,
schimmel en houtrot. De oorspronkelijke wijze van sluiting, iets met metaal, is
geruime tijd geleden vervangen door een touw. Echt ouderwets manilla, met een
prachtige knoop erin.

Image Thumbnail Image Thumbnail

De oudste is van siersmeedwerk. Het lijkt erop dat er twee
generaties smeedwerk te zien zijn. Verder is het zodanig vastgeknoopt dat het
niet meer functioneert. Uit alle macht houden blauwe touwen het op z’n plaats.
Het terrasje onder het huis is ontoegankelijk geworden. Fijn voor de vogels.

Van het meest praktische soort zijn er twee. Met een
ijzerdraadje doe je het vast. Geen vergissing mogelijk. Maar ook wel saai. Gelukkig maakt de omgeving dat goed.

Het leukste soort hek is eigenlijk geen hek. De afrastering
blijft zoals hij was – maar de mens kan wat geen viervoetig boerderijdier kan,
klauteren. Zolang het hout niet verrot raakt gaat dat ook redelijk goed. Zonder
kleurscheuren stap je met een zwaai over het prikkeldraad. Of klim je trapje op
trapje af over de dry stone wall. Technisch is het probleem dat op enig moment
het volledig gewicht van de bedwinger van deze constructie op één enkel balkje
terecht komt. Het gaat nogal eens stuk. Uitstekende schroeven verraden het
verloren gaan van meer treden. Die zouden toch wel handig zijn geweest.


Een variant op deze vorm is de onderscheidende opening: een smalle
ruimte tussen twee palen, of een gat in de muur. Een paard of koe kan niet
doorstomen naar het meest bergachtige deel van het eiland, met kloven en kliffen, schapen wel. Mensen ook, als ze
zich klein willen maken. Als een kameel door het oog van een naald, zo kom ik
op het woeste en ledige stuk van Muck terecht. Ik pas er.