Vinnige debatten onder theologen op Facebook, over hoe we de viering van Witte donderdag dit jaar vorm zullen geven. We blijven op afstand, ieder in een eigen huis, we kunnen niet samen staan rond die tafel die ‘het eerste avondmaal’ gedenkt. Dus misschien: vieren in de kerk achter de tafel en ieder thuis uitnodigen eigen brood en beker te gebruiken?
Ik heb de meningen van velen gelezen, ben geraakt door bijzondere verhalen over ‘avondmaal op afstand’. Toch zoek ik het zelf toch liever een andere kant op. Ik zeg graag ja tegen verbondenheid, tegen de lijfelijkheid van het echte materiële, dat waar brood en wijn voor staan. En denk dan aan een andere vorm om datzelfde evangelieverhaal gestalte te geven.

Op Witte donderdag valt mij elke keer weer op hoe de evangelist Johannes de linnen doeken zo duidelijk noemt. Eerst bij Lazarus, die het graf uitkomt met de handen nog met een linnen doek gebonden; dan bij het avondmaal in de bovenkamer; daarna bij de graflegging van Jezus; en tenslotte als Petrus die doeken ziet liggen in het lege graf.

Misschien ga ik u die thuis meeleeft wel vragen vooraf een ‘linnen doek’, een theedoek of handdoek op tafel neer te leggen, en een schaal water erbij. Met een matze, een platte koek of een rond broodje, en natuurlijk een kandelaar. Ik maakte daar ooit een tekst bij, voor het tijdschrift De Eerste Dag, die nu weer boven komt:
Hij legde zijn bovenkleren af en bond een linnen schort om zijn middel. Johannes 13,4

Het leven heeft vandaag de geur van platte koeken,
van snelle actie in de keuken,
van water, gegoten in de kom,
van linnengoed dat voeten droogt.
Het leven, zo huishoudelijk, reikt zoveel dieper
dan zware woorden, gravende debatten,
dan twistgesprek, dan ruzie om de vraag naar God.
U, Levende, houd zo ons huis bij u betrokken
dat water en brood het kruis kennen dat u het geeft,
en til ons leven op tot in uw dagelijkse dienst.

Zoals dat gaat, deze dagen: opeens springen er associaties naar boven. Bij dat ombinden van de linnen schort denk ik direct aan bekenden in kaderfuncties aan wie gevraagd is om weer in te springen in de zorg, meer handen aan het bed, en die daar best van schrokken, … Het is geen grote stap van de linnen doek, de schort, naar de beschermende kleding, het mondkapje.

O ja, het is een grote stap van het verhaal Jezus op weg naar zijn kruis naar ons thuis. Maar de verbinding is toch ook weer heel dichtbij. Dat vieren we in het delen van brood en beker. Of ook op een andere manier.