‘elke keer wat mens nie gee niet
is mens minder
minder mens’
Op zoek naar teksten voor de dagen van Pasen blader ik ook wat gedichtenbundels door. Wat verschijnt er toch veel moois! Nu bleef ik steken in Antjie Krog, Broze aarde, een mis voor het universum. Op vrije wijze volgt ze de gang van de Requiemmis. Haar eigen betrokkenheid op de aarde, de zon, de maan, het leven, de bergen en zeker ook de mensen uit ze in elk onderdeel opnieuw. Dank en aanbidding, maar ook woorden van berouw en schuld klinken.
‘Wees ons genadig,
O Alles omvattende Aarde, wees ons arme stommerikke genadig!’
Het deel ‘Dies Irae’, dag van toorn, is het meest ingrijpend. Je ziet de mensen naast elkaar leven. De rijke dame die zich afvraagt hoe ze het beste anderen kan helpen, en die anderen, die slapen op straat en lijm snuiven… ‘Hoe leef ons’, hoe leven we, volslagen kosmisch-helend?
De vraag zonder antwoord? Maar wel met woorden die een richting wijzen. En onrustig maken.
elke keer dat je niet geeft
ben je minder
minder mens
Broze aarde, met links de Afrikaanse tekst, recht de vertaling door
‘O Brose Aarde, ’n Misorde vir die Nuwe Verbond’, is de oorspronkelijke titel.
Een paar teksten komen terug in de Paaswake, dit jaar, dat weet ik nu al.
Uitgeverij Podium,
Nederlandse vertaling Robert Dorsman en Jan van der Haar
