Oudejaarsavond 2019. Laten we de Prediker maar eens opslaan, Kohelet, de man uit de kahal, uit het volk voor het volk. Wat zit er veel beweging in zijn woorden; en wat is er veel dat meedoet in de halacha, het gaan het woord de eeuwen door.
Windvlaag op windvlaag, zegt Prediker,
windvlaag op windvlaag, alles is windvlaag.
Adam, wat levert het je op, al dat zwoegen dat je zwoegt,
onder de zon?
Een generatie komt, een generatie gaat,
en de aarde blijft tot in de eeuwen dezelfde.
Op komt de zon, onder gaat de zon,
en meteen haast ze zich om daar weer op te komen.
Naar het zuiden gaat hij, naar het noorden draait hij,
draait, draait en gaat, de wind,
en al draaiende keert hij weer terug.
Alle rivieren lopen op zee uit, en de zee raakt toch niet vol.
Naar de plaats waarvandaan ze komen lopen ze weer terug,
en vandaar keren ze, om verder te lopen.
Alles is moe,
zo moe dat de mens er geen woorden voor heeft.
De ogen krijgen nooit genoeg van kijken,
de oren moeten blijven horen.
Wat was zal zijn,
wat gedaan werd zal gedaan worden,
niets nieuws is er onder de zon.
Als er een woord is dat zegt: Kijk iets nieuws,
dan is het iets dat van eeuwen lang al bestond.
Geen herinnering blijft aan wie vroeger was,
en ook aan wie later komt is geen herinnering
bij wie nog weer later komt.
Woorden die zoveel associaties losmaken. En die me uitnodigen me te realiseren: wat heb ik veel van Gerard Rothuizen geleerd, de schrijver van Scherven brengen geluk, het ethos van Prediker. Sommige mensen, gebeurtenissen, dingen keren niet weer, maar brengen wel iets in beweging dat niet meer stopt.
