Op mijn oude blog, http://roelbosch.weblog.nl/ , staan vrij
onvindbaar veel blogs over Schotland, en dan vooral de Outer Hebrides, Lewis
and Harris. Ik zal die geleidelijk uploaden op deze site.
Vandaag kies ik er voor om alleen op stap te gaan. Het lopen
is zwaar, hier, geen paden en lanen, maar van heidepol naar heidepol. Ik wil
wel eens zien hoever ik kom.
De stafkaart van Lewis is net een avonturenroman. Met wat aanpassingen zou je
er zo ‘The Lord of the Rings’ kunnen laten afspelen. Ik kies voor een Loch van
4 kilometer lang, Loch Scalabhal. Zou het me lukken er helemaal omheen te
lopen? Geeft niet als het me niet lukt, ik weet bij voorbaat dat ik de tijd en
ruimte heb om mijn eigen weg te gaan.
De eerste 300 meter gaat het vanzelf. Vanaf het laatste plekje waar je met de
auto nog kunt komen is het tot het botenhuisje goed te doen. Over het strand
loopt min of meer een pad, zo nu en dan wijk ik uit, de hei in, omdat de stenen
onbegaanbaar zijn. Daarna wordt het moeilijker. Voet voor voet kom ik vooruit.
Overal liggen verborgen stenen, of pollen veen waarop je wegzakt. Een gebroken
kuitbeen of verstuikte enkel lijkt me hier niet handig.
Het geeft allemaal niet. Iedere plaats waar ik even stil sta is een wereld op
zichzelf. Korstmos in zoveel kleuren, twee soorten zonnedauw, orchideeen,
soorten heide die ik nog niet ken. Insecten ook, iets minder aangenaam, omdat
ik meegenomen word in hun systeem van voedselverwerving. De ene steekt
voelbaar, de ander niet; sommige zoemen, andere springen. Wat ik dan nog niet
doorheb merk ik s avonds thuis: ook teken doen vrolijk mee.
Voetje voor voetje, zo ga ik. Soms, bij grote stenen, kan ik met goed mikken
van de ene naar de andere springen, maar dat duurt steeds maar even. Op de
kaart probeer ik bij te houden waar ik ben. maar ik reken me al gauw te rijk.
Als ik echt goed kijk, zie ik dat het stroompje dat ik nu overstak nog niet op
de kaart stond, en dat die heuvel aan de overkant van het meer nog komen moet.
Na een uur kom ik op een plaats waar het goed toeven is. Een meter hoog is de
wand van turf waar ik tegenaan kan gaan zitten, op een droge steen, met voeten
op het zand van het strand. De oeverlopers, voortdurend met hun geroep
aanwezig, raken aan me gewend, komen hier de steentjes omkeren. En het beekje
dat naast me uitkomt in het meer maakt muziek; jammer dat er geen vogels te
zien zijn, zoals die waterspreeuw die ik eerder ergens zag, of de gele
kwikstaart.
Vijf uur later is mijn wandeling over. Het is mooi geweest. Ik heb nog niet een
kwart van het meer omgewandeld, ben op het verste punt naar boven gegaan, en
maakte daar een filmpje.
En toen liep ik weer
terug. Een beetje anders, wat meer ervaren, maar ook wat meer moe, dus het
blijft uitkijken geblazen. En wat een rust overal!
Terug bij het strand van het eerste uur ga ik het water in. Geen mens te zien, koud water, maar het is rond de 20
graden boven water, voor hier een heerlijke temperatuur, volop zomer. Wat een
rijk gevoel, zo in de leegte te staan, als een oermens in het water, in de
gevulde leegte. ‘Een mens te zijn op aarde is komen uit het water en staan in
de woestijn’, dat lied komt bij me boven – woestijn, de lege plaats, dat is het
hier wel, inderdaad. Ik realiseer me dat het een wereld van verschil maak dat
ik weet dat ik weer weg kan, straks. De natuur is hier al gauw dodelijk, als je
het hier een leven lang moet uithouden. Zonder een beetje civilisatie, mensen
die bij mensen samenscholen, duurde mijn leven niet lang. Maar mooi is het
zeker. De foto bovenaan deze blog maakte ik daar.
Ik loop het laatste stuk terug. Vanuit de verte ziek ik twee keer een auto
aankomen, naar de plaats waar de mijne staat. Dat zie je veel hier: mensen op
vakantie, die elke doodlopende weg inslaan, tot het einde afrijden en zonder
zelfs maar uit te stappen weer keren. Dat lijkt me een vakantie als een
doodlopende weg. Maar ieder zijn tic. En teken houden zij er niet van over, dat
is het verschil.
Later spreek ik Mike, van de Coast Guard. Heb je daar gelopen? Hij kent het,
van een reddingsoperatie. Loodzwaar terrein. Als je ervaring hebt doe je ruim
een mijl per uur. Nou, dan valt het me nog niet tegen!
